Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

Η ανθρώπινη ασπίδα του «παρασιτισμού» & Οι επιχειρηματίες που φοβούνται τον καπιταλισμό


Σε κάθε περιοχή με αυθαίρετες βίλες πλουσίων, στην εξωτερική περίμετρο υπάρχουν αυθαίρετα χαμόσπιτα που αποτελούν την πρώτη κατοικία φτωχών ανθρώπων.

Κάθε φορά που οι μπουλντόζες πήγαιναν να γκρεμίσουν τα αυθαίρετα οι χήρες και τα ορφανά έπεφταν μπροστά στις ερπύστριες για να σώσουν το “κεραμίδι” τους. Η κοινή γνώμη αγανακτούσε με το ανάλγητο κράτος και έτσι διασώζονταν στο διηνεκές και οι βίλες των πλουσίων στα ενδότερα.

Λίγο πολύ η ίδια είναι η τακτική που ακολουθεί η κρατικοδίαιτη...
επιχειρηματική τάξη απέναντι στην τρόικα. Βάζει μπροστά τους συνταξιούχους και τους δημοσίους υπαλλήλους των 900 ευρώ να ξιφουλκούν εναντίον του μνημονίου της λάθος συνταγής που δεν ευνοεί την ανάπτυξη. Ανάπτυξη, κατά την καθεστηκυία τάξη πλείστων των κοινωνικών τάξεων έρχεται με την αύξηση της ζήτησης. Που θα βρούμε τα χρήματα που χρειάζονται να καλυφθούν τα ελλείμματα του δημοσίου και του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών...


Οι επιχειρηματίες που φοβούνται τον καπιταλισμό...

Το επιχειρηματικό κέρδος αποτελεί και αμοιβή για το ρίσκο που αναλαμβάνει κάποιος να επενδύσει τα δικά του χρήματα. Οι όροι αλλάζουν ριζικά όταν κάποιος επιχειρεί με τα λεφτά των άλλων, με αξιολογητή κάποιον κρατικό γραφειοκράτη.

Στον υγιή καπιταλισμό κάποιος μέσω του χρηματιστηρίου μπορεί να διαχειριστεί τα χρήματα των μετόχων του, αλλά εκεί είναι οι ίδιοι οι μέτοχοι που επιλέγουν εθελοντικά να επενδύσουν και είναι η αγορά που αξιολογεί ποιος και πόσο κοστίζει και αξίζει...

Η μεγαλύτερη μερίδα της εγχώριας επιχειρηματικής τάξης είναι κρατικοδίαιτη. Έχει προσπορίσει πλούτο χάρη στις «άκρες» που της εξασφάλιζαν πρόσβαση στα λεφτά των φορολογουμένων ή τα δανεικά του κράτους τα οποία πάλι μετακυλύονται στα μελλοντικά χρέη των φορολογουμένων.

Η μερίδα αυτή απεχθάνεται τον καπιταλισμό και τους κανόνες της αγοράς όσο οι κομμουνιστές και οι φασίστες ομού ή όσο και ο διάβολος απεχθάνεται το λιβάνι.

Η μερίδα αυτή της επιχειρηματικής τάξης προτιμά να πληρώνεται σε ευρώ, αλλά να επιχειρεί με κανόνες προστασίας δραχμής, όπου οι εκλεκτοί του πελατειακού πολιτικοσυνδικαλιστικού κατεστημένου που λυμαίνεται τη χώρα, λαμβάνουν επιδοτήσεις και επιχορηγήσεις αβρόχοις ποσί και τις μοιράζονται με την κομματοκρατία εις υγείαν των κορόιδων, καταδικάζοντας στην υπανάπτυξη και το χαμηλό βιοτικό επίπεδο ολόκληρη την κοινωνία.

Μέρος αυτής της μερίδας αν τεθεί το ερώτημα της αλλαγής των όρων του επιχειρείν προτιμά τη δραχμή από το ευρώ και τη χώρα μακριά από την ενιαία ευρωπαϊκή τραπεζική επιτήρηση, την ομοσπονδιακή δημοσιονομική και πολιτική διακυβέρνηση αλλά κυρίως μακριά από τους κανόνες της αγοράς...

Γιατί, με τους κανόνες που θα ισχύσουν αν η Ελλάδα παραμείνει στο ευρώ, οι προνομιούχοι του παρασιτικού επιχειρείν και απασχολείσθαι, θα χάσουν την πρόσβαση στον άκοπο πλουτισμό μέσω της επιρροής στο κράτος, αλλά κυρίως θα χάσει την ασφυκτική επιρροή στις εξουσίες, την πρώτη, τη δεύτερη, την τρίτη και την τέταρτη.
Η εξουσία αποτελεί ισχυρότερο αφροδισιακό της ανθρώπινης ματαιοδοξίας και από το ίδιο το χρήμα. Οι πολιτισμικά υπανάπτυκτοι με κατοχικά σύνδρομα προτιμούν τα λεφτά από την εξουσία. Η απόκτηση χρήματος αποτελεί το πρώτο βήμα, αλλά οι περισσότεροι κάτοχοι χρήματος νιώθουν την ολοκλήρωση της ύπαρξής τους όταν μέρος αυτού το μετατρέπουν σε άσκηση επιρροής και οι πραγματικά «πτωχοί» σε δημοσιότητα.

Το σύστημα αυτό για να στηθεί και να γίνει αποδεκτό στηρίχθηκε σε μια ιδιότυπη αναδιανομή του παρασιτικού πλούτου. Χρειάστηκε η δημιουργία μιας ευρείας παρασιτικής πελατειακής βάσης στην κοινωνία.

Όσο υπήρχαν δανεικά και επιδοτήσεις το σύστημα αυτό αναπτύχθηκε προς κάθε κατεύθυνση. Τώρα που τα δανεικά τελείωσαν οι προνομιούχοι της παρασιτικής δημοκρατίας προσπαθούν να εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους την επόμενη μέρα... έστω και αν χρειαστεί να μοιραζόμαστε πολύ μικρότερη «πίτα» στο μέλλον της δραχμής.

Όπως συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις στην πρώτη γραμμή βάζουν αυτούς που αποτελούν μεγαλύτερα θύματα αυτής της βίαιης προς τα κάτω ανακατανομής του πλούτου.

Γύρω από την κρατικοδίαιτη επιχειρηματική τάξη και τους προνομιούχους των «ρετιρέ» έχει στηθεί μια ολόκληρη βιομηχανία εξυπηρετήσεων με αιχμή μια μερίδα του τύπου που έχει επιβιώσει κυρίως από την κρατική διαφήμιση, τις επιδοτήσεις και τους εκβιασμούς.

Όλο αυτό το κύκλωμα τρέμει αυτά που θα ονομάζαμε σαν καπιταλισμό της αγοράς, κοινωνία των πολιτών και το κράτους δικαίου.


Κ. Στούπας

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου