Από το κακκάβιον, τη μικρή μεταλλική χύτρα των αρχαίων, πήρε και το όνομά της η κακκαβιά, η γνωστή μέχρι σήμερα ψαρόσουπα.
Όλη η γαστρονομική κουλτούρα που είχαν αναπτύξει οι αρχαίοι πρόγονοί μας συνοδευόταν και από μια σειρά μαγειρικά σκεύη, ώστε να μπορούν να μαγειρεύουν τις τροφές τους όσο καλύτερα και πιο άνετα μπορούσαν. Ακολουθούν μερικά από τα πιο βασικά σκεύη και λίγα λόγια για την ιστορία τους.
Το κακκάβιον ήταν μια μικρή μεταλλική χύτρα, την οποία έβαζαν πάνω στη φωτιά για να μαγειρέψουν. Ηταν σκεύος κυρίως για βραστά φαγητά και σούπες. Αλλωστε, από το σκεύος αυτό πήρε και το όνομά της η κακκαβιά, η γνωστή μέχρι σήμερα ψαρόσουπα.
Η λοπάς ήταν ένα σχετικά χαμηλό κεραμικό σκεύος, χωρίς λαβές, το οποίο έπαιρνε και καπάκι. Ηταν δηλαδή κάτι σαν χαμηλό τσουκάλι. Παρόμοιο σκεύος ήταν η χύτρα, όμως είχε μεγαλύτερες διαστάσεις. Είχε διάμετρο περίπου 20 εκατοστά, ήταν πιο βαθιά και είχε δύο λαβές. Στο καπάκι είχε ακροφύσιο (στόμιο), για να βγαίνει ο ατμός. Κάποιες πιο μεγάλες είχαν τρία πόδια, ώστε να μπορούν να τοποθετούνται πάνω στη φωτιά, ενώ κάποιες μικρότερες ήταν προσαρμοσμένες να τοποθετούνται πάνω σε φορητό μαγκάλι, σε μια φουφού, η οποία ήταν ένα αγγείο με τρύπες εξαερισμού στα τοιχώματα και ένα μεγάλο άνοιγμα για να μπορεί να μπαίνει η καύσιμη ύλη (ξύλα ή κάρβουνα).
Ο πύραυνος ήταν μια χύτρα με διπλά τοιχώματα. Στην Αξιούπολη βρέθηκε και αποκαταστάθηκε από τους αρχαιολόγους ένα τέτοιο σκεύος, ηλικίας 2.700 ετών. Εχει μεγάλες διαστάσεις, το ύψος του είναι 40 εκατοστά και χωράει περίπου 20 λίτρα. Αποτελείται από ένα εσωτερικό αγγείο το οποίο εφαρμόζει σε ένα μεγαλύτερο, που φέρει δύο σειρές τρύπες στα τοιχώματά του, ώστε, όταν τοποθετείται πάνω στη φωτιά, να κυκλοφορεί ο αέρας και να αναζωπυρώνει τη φωτιά. Είναι ένα σκεύος υψηλής τεχνολογίας για την εποχή του και θεωρείται η πρώτη σωζόμενη χύτρα ταχύτητας.
Τα τηγάνια ήταν επίσης πολύ διαδεδομένα την εποχή εκείνη. Τα πρώτα μεταλλικά τηγάνια χρησιμοποιήθηκαν στη Μεσοποταμία και από τότε δεν έχουν υποστεί πολλές αλλαγές. Δηλαδή είναι ένα σκεύος πλατύ και ρηχό, με μακριά λαβή, για να μην καίγεται από τη φωτιά αυτός που το χρησιμοποιεί. Υπήρχαν βέβαια και κεραμικά τηγάνια, τα οποία κόστιζαν λιγότερα χρήματα. Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι παρόμοιο κεραμικό σκεύος έχει βρεθεί σε ανασκαφή στις Μυκήνες, το οποίο όμως είναι επίπεδο από τη μια μεριά και από την άλλη μεριά είναι διάστικτο με βαθουλώματα. Η αρχαιολόγος Dr. Julie Hruby, η οποία ειδικεύεται στη μυκηναϊκή διατροφή, προβληματίστηκε πολύ με αυτό το σκεύος. Μαζί με φοιτητές της το ανακατασκεύασε και προσπάθησε να ψήσει ψωμί επάνω του. Παρατήρησε, λοιπόν, πως η ζύμη του ψωμιού κόλλησε στην επίπεδη επιφάνεια, ενώ, όταν χρησιμοποίησε την πλευρά με τις οπές, η ζύμη δεν κόλλησε και ψήθηκε πιο εύκολα. Ετσι, πιστεύει πως οι Μυκηναίοι είχαν ανακαλύψει το πρώτο αντικολλητικό τηγάνι στην ιστορία.
Το κακκάβιον ήταν μια μικρή μεταλλική χύτρα, την οποία έβαζαν πάνω στη φωτιά για να μαγειρέψουν. Ηταν σκεύος κυρίως για βραστά φαγητά και σούπες. Αλλωστε, από το σκεύος αυτό πήρε και το όνομά της η κακκαβιά, η γνωστή μέχρι σήμερα ψαρόσουπα.
Η λοπάς ήταν ένα σχετικά χαμηλό κεραμικό σκεύος, χωρίς λαβές, το οποίο έπαιρνε και καπάκι. Ηταν δηλαδή κάτι σαν χαμηλό τσουκάλι. Παρόμοιο σκεύος ήταν η χύτρα, όμως είχε μεγαλύτερες διαστάσεις. Είχε διάμετρο περίπου 20 εκατοστά, ήταν πιο βαθιά και είχε δύο λαβές. Στο καπάκι είχε ακροφύσιο (στόμιο), για να βγαίνει ο ατμός. Κάποιες πιο μεγάλες είχαν τρία πόδια, ώστε να μπορούν να τοποθετούνται πάνω στη φωτιά, ενώ κάποιες μικρότερες ήταν προσαρμοσμένες να τοποθετούνται πάνω σε φορητό μαγκάλι, σε μια φουφού, η οποία ήταν ένα αγγείο με τρύπες εξαερισμού στα τοιχώματα και ένα μεγάλο άνοιγμα για να μπορεί να μπαίνει η καύσιμη ύλη (ξύλα ή κάρβουνα).
Τα τηγάνια ήταν επίσης πολύ διαδεδομένα την εποχή εκείνη. Τα πρώτα μεταλλικά τηγάνια χρησιμοποιήθηκαν στη Μεσοποταμία και από τότε δεν έχουν υποστεί πολλές αλλαγές. Δηλαδή είναι ένα σκεύος πλατύ και ρηχό, με μακριά λαβή, για να μην καίγεται από τη φωτιά αυτός που το χρησιμοποιεί. Υπήρχαν βέβαια και κεραμικά τηγάνια, τα οποία κόστιζαν λιγότερα χρήματα. Είναι πολύ ενδιαφέρον ότι παρόμοιο κεραμικό σκεύος έχει βρεθεί σε ανασκαφή στις Μυκήνες, το οποίο όμως είναι επίπεδο από τη μια μεριά και από την άλλη μεριά είναι διάστικτο με βαθουλώματα. Η αρχαιολόγος Dr. Julie Hruby, η οποία ειδικεύεται στη μυκηναϊκή διατροφή, προβληματίστηκε πολύ με αυτό το σκεύος. Μαζί με φοιτητές της το ανακατασκεύασε και προσπάθησε να ψήσει ψωμί επάνω του. Παρατήρησε, λοιπόν, πως η ζύμη του ψωμιού κόλλησε στην επίπεδη επιφάνεια, ενώ, όταν χρησιμοποίησε την πλευρά με τις οπές, η ζύμη δεν κόλλησε και ψήθηκε πιο εύκολα. Ετσι, πιστεύει πως οι Μυκηναίοι είχαν ανακαλύψει το πρώτο αντικολλητικό τηγάνι στην ιστορία.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου